Hoe kan ik weten dat iemand in tongen spreekt als ik niet de gave heb om het te begrijpen? Wat zegt de Bijbel hierover?
Jeruzalem
Laten we eerst eens kijken naar wat de Bijbel leert over het spreken in tongen. De eerste keer dat het wordt genoemd, is in Handelingen 2. De Heilige Geest is uitgestort en alle aanwezigen zijn vervuld met de Geest. Ze beginnen in andere tongen of talen te spreken (Handelingen 2:4 en 11). De Joden die zich samen verzamelden om Pinksteren te vieren, horen deze door de Geest vervulde mensen de wonderen van God in hun eigen taal verkondigen.
Caesarea
In Handelingen 10:46 wordt het spreken in tongen opnieuw genoemd. De plaats waar dit gebeurt is hier het heidense huishouden van Cornelius. Terwijl Petrus het Goede Nieuws aan deze mensen predikte, kwam de Heilige Geest op hen en begonnen ze God te prijzen.
Efeze
Toen ontmoette Paulus in Handelingen 19:1-7 in Efeze enkele discipelen die helemaal niets van de Heilige Geest wisten. Nadat hij het evangelie beter had uitgelegd en hen doopte in de naam van Jezus, legde Paulus zijn handen op hen en zij ontvingen de Heilige Geest en zij begonnen in tongen te spreken en te profeteren.
God verheerlijken
Theologen zijn niet zeker of het spreken in tongen in Handelingen 2 hetzelfde verschijnsel was als wat er gebeurde met de gelovigen in het huis van Cornelius en met de discipelen in Efeze. Het lijkt duidelijk dat ze in Handelingen 2 in vreemde talen spraken die ze niet eerder hadden geleerd. Of dit ook het geval is in Handelingen 10 en Handelingen 19, is niet helemaal duidelijk. Maar het is duidelijk dat in alle drie gevallen, het spreken in tongen wordt voorafgegaan door de komst van de Heilige Geest, vergezeld gaat van de verkondiging van het Goede Nieuws en dat de mensen die in tongen spreken, God verheerlijken. En voor de aanwezigen was het duidelijk dat deze mensen in tongen spraken, anders zouden ze deze gebeurtenissen niet op deze manier hebben vastgelegd.
Tot versterking van de kerk
In 1 Korinthiërs 14 geeft Paulus uitgebreide uitleg over hoe de gave van het spreken in tongen gebruikt moet worden in de kerk. Hij heeft het duidelijk over de context van de eredienst. Paulus wilde dat de erediensten opbouwend waren en ten goede komen aan de kerk. Dit houdt in dat alles in de dienst op ordelijke wijze wordt gedaan tot eer van God. In 1 Korinthe 14:27 waarschuwt Paulus de gelovigen dat wanneer zij in tongen spreken, niet meer dan drie mensen dit moeten doen. En niet tegelijkertijd, maar om beurten. En er moet een tolk zijn. Als er geen tolk beschikbaar is, moet de spreker rustig blijven en deze communicatie bewaren tussen hemzelf en God. 1 Korinthe 14:28: ‘Maar als er geen uitlegger is, laat hij dan in de gemeente zwijgen, maar laat hij tot zichzelf spreken en tot God.’
Waarom? Omdat Paulus steeds weer benadrukt dat alles moet worden gedaan voor de versterking van de kerk (1 Korinthe 14:26). Wat er plaatsvindt, moet voor iedereen begrijpelijk zijn, zelfs voor buitenstaanders. Zodat iedereen kan zien dat ‘God werkelijk in uw midden is’ (1 Korinthe 14:25). Anders zouden dingen snel uit de hand kunnen lopen. En dan zou de focus kunnen verschuiven van het verheerlijken van God en het stichten van gelovigen, naar het uitoefenen van gaven op zichzelf. Dus als je niet begrijpt wat er wordt gezegd en als er niemand in de buurt is om te interpreteren, kun je niet weten of die persoon echt in tongen spreekt (zie ook 1 Korinthe 14:9 en 11).
En nu?
Gebeurt het spreken in tongen tegenwoordig nog steeds op dezelfde manier als het in de Bijbel wordt beschreven? Is het tot glorie van God en van waarde voor de kerk, bouwt het op en sticht het? Als de antwoorden op deze vragen negatief zijn, wordt de gave van het spreken in tongen niet echt uitgeoefend. Maar als het zo is, prijs God dan voor hoe Hij ervoor kiest om glorie aan Zijn naam te brengen.